Chapter 5

- Alice? – Słyszę niepewny głos mężczyzny, ale nie patrzę się na niego.

Odwracam się i łapiąc Jacoba za rękaw, mówię:

- Chodź, nic tu po nas.

- Ale Alice… – zaczyna, ale nie kontynuuje widząc moją minę.

Jak się czuję? Strasznie, nie wiem co o tym myśleć. Chcę się tylko stąd wydostać i to jak najszybciej.

Mężczyzna, który jest moim ojcem wybiega z gabinetu i krzyczy coś do mnie. Nie zatrzymuję się, nie mogę. Nie jestem na tyle silna.

- Zatrzymajcie ją, za co wam płacę?! – Słyszę surowy głos ojca i podnoszę wzrok.

Widzę przed sobą paru muskularnych mężczyzn w czarnych strojach. Zabawne, pewnie myślą, że się ich boję.

Puszczam rękę Jacoba i robię krok przed siebie. Czekam na ich ruch, ale nic mi to nie daje, bo oni stoją nieruchomo. Dobrze, skoro chcą się w ten sposób bawić…

Uśmiecham się do siebie i przerzucam ciężar ciała na lewą nogę, którą wcześniej cofnęłam o pół kroku za siebie. Odpycham się od podłogi i robię piruet w powietrzu. Może was zaskoczę, ale nie powaliłam ich wszystkich jednym kopniakiem, nie to było moim zamiarem. Wylądowałam zgrabnie na jednym z mężczyzn. Z bliska miał łagodniejsze rysy, a jego czarne włosy były trochę za długie.

Mężczyzna nie zdążył się nawet poruszyć, spróbować wstać, bo ja już zabrałam mu jego broń. To było dziecinnie łatwe. Wstałam i podrzuciłam niedbale pistolet, a potem powoli spojrzałam w oczy ochroniarzy, a na końcu na mojego ojca.

- Naprawdę łudziliście się, że możecie mnie powstrzymać? – Powiedziałam i wściekła rzuciłam przedmiot na podłogę.

- Alice, chcę tylko porozmawiać.

- Nie chcę nic wiedzieć. Naprawdę, skoro całe życie wszyscy mnie okłamują, to po co mam chcieć poznać prawdę?

- Chłopcze – zwrócił się do Jacoba. – Przemów jej do rozsądku, musi się wszystkiego dowiedzieć.

Jacob uniósł do góry jedną brew i przeskoczył swoim wzrokiem z mojego ojca na mnie, a później znowu na niego. Wreszcie wzruszył ramionami i powiedział:

- Gdybym miał na nią jakikolwiek wpływ, to nie musiałbym uciekać przed nią w dzieciństwie.

- Dobrze w takim razie wrócę do gabinetu i zadzwonię do Alairë.

Moje ciało zesztywniało, a Jacob podszedł do mnie i wyszeptał:

- Kim ona jest?

- To imię przysługuje najsilniejszej kobiecie w królestwie, on mówi o mojej matce chrzestnej.

Alairë była siostrą bliźniaczką mojej mamy, ale ze względu na decyzję ich matki, została wykluczona z dziedziczenia tronu. Może się to wydawać dziwne, skoro ma tak dużą moc, ale jej to naprawdę nie przeszkadzało. Odkąd pamiętam stanowiła prawą rękę mojej matki, jedyny problem polegał na tym, że z tego co wiem nigdy nie opuszczała królestwa, więc nie wiedziałam jakim cudem mój ojciec mógł ją poznać, nie mówiąc już o rozmowie telefonicznej, która nie była możliwa między wymiarami.

- Nie rozumiem.

- Ja też, a teraz wyjdźmy stąd.

Nie pytając się o nic więcej wziął mnie za rękę i wyprowadził z budynku. Szliśmy tak bardzo długo i szczerze mówiąc wątpiłam w to, żeby ta wędrówka miała jakiś cel, jednak myliłam się. Jacob zaprowadził mnie do Central Parku. Tego dnia była ładna pogoda, więc było tutaj dużo ludzi, ale nie przeszkadzało mi to, nawet się z tego cieszyłam, bo mogłam się ukryć w tłumie.

Usiedliśmy pod dużym drzewem. Niewiele myśląc co robię, wbiłam palce w ziemię i oparłam głowę o konar dębu. Mój ojciec znał moje imię, wiedział o moim istnieniu i co najważniejsze, jakimś cudem mnie rozpoznał. Wszystkie niewypowiedziane pytania i niedopowiedzenia pozostałe po naszym spotkaniu, kłębiły się w mojej głowie, a ja zamiast od razu się z nim zmierzyć, uciekłam. Nie tylko uciekłam przed ojcem, uciekałam przed samą sobą, przed prawdą. Chciałam udawać, że to się nie zdarzyło, a ja nadal leżę na trawie obok rezydencji. Leżę tam sama, bez Jacoba, który przyszedł tylko po to, żeby pomieszać mi w głowie. Zaraz, chwileczkę.

Otwieram oczy i patrzę na Jacoba, którego rozbawiona mina momentalnie staje się poważna. A więc mam rację, ma coś za skórą i chyba nawet wiem co to dokładnie jest.

- Kiedy z nią rozmawiałeś? – Warczę, a on odsuwa się ode mnie.

- To nie tak, że zrobiłem to z własnej woli. Nie zrozum mnie źle, ale kobiety w twojej rodzinie są trochę przerażające.

Złapałam go za koszulę i podniosłam parę centymetrów do góry. Nie wierzyłam, że nie zauważyłam tego podstępu.

- Co ci powiedziała moja matka?!

- Nic konkretnego, po prostu powiedziała, że musisz go poznać. Ponoć powinnaś się o czymś dowiedzieć, a tylko on może ci to wszystko opowiedzieć.

- Dlaczego nic mi nie powiedziała? – Szepczę i gwałtownie puszczam chłopaka, a on opada na ziemię.

- Nie mogła tego zrobić, śledzą jej każdy krok – odpowiada masując przy tym ramię.

- A jak dotarła do ciebie?

Jacob uśmiechnął się przebiegle, a ja poczułam jak tracę reszki kontroli. On nie miał instynktu samozachowawczego, skoro w takim momencie jeszcze wszystko pogarszał.

- Zaprosiła mnie na herbatkę.

- To królowa elfów, a nie Anglii – syczę, a on wybucha śmiechem.

- Dobrze, herbatki nie dostałem, ale poza tym to nasze spotkanie przebiegło bardzo dobrze.

- Jak się z tego wytłumaczyła?

- Królowa nie musi się tłumaczyć, ale jako przykrywkę wymyśliła, że zdaję jej raporty z twojego pobytu u boku białego kruka.

- A tak jest? – Zapytałam nagle zaintrygowana wizją Jacoba w roli szpiega.

- Nie – odpowiedział i znowu stał się mało interesujący.

- Alice? – Słyszę po godzinie ciszy głos Jacoba.

- Tak? – Pytam nie otwierając oczu.

- Powinniśmy już do niego pójść.

- Po co?

- Musicie porozmawiać – mówi błagalnie, a ja odwracam się na bok, tyłem do niego.

- Nie mam mu nic do powiedzenia, knuł z nią za moimi plecami.

- Zachowujesz się jak dziecko.

- I dobrze, a teraz zachowaj się jak dorosły i pójdź po lody, widziałam, że niedaleko stał taki miły pan z wózkiem słodyczy.

Po długich namowach i małym przekupstwie w końcu się zgodziłam i poczłapałam za Jacobem do biura mojego ojca. Myślałam, że wszyscy będą się na nas patrzeć podejrzliwie i szeptać o tym co się stało, ale pracownicy skutecznie unikali kontaktu wzrokowego. Mój towarzysz bez ceregieli otworzył drzwi do gabinetu i wepchnął mnie do środka. Co za klasa panie Jacobie.

Jak można się było spodziewać za biurkiem siedział mój ojciec i wpatrywał się w nas wyczekującym wzrokiem. Przełknęłam nerwowo ślinę i wbiłam wzrok w podłogę. Ledwo zarejestrowałam, że Jacob popchnął mnie w stronę kanapy, na której po chwili usiedliśmy. Siedziałam niedaleko mojego ojca, to wszystko wydawało się krępujące. Tak naprawdę nic o nim nie wiem, a w swoim życiu nie spędziłam z nim nawet jednego, głupiego dnia. Wszyscy chcieli, żeby przestał dla mnie istnieć, ale ja zawsze tęskniłam. Pamiętam jak w dzieciństwie zabierałam z szaf koszule moich wujków i zasypiałam przytulona do nich. Wyobrażałam sobie, że należą one do mojego taty, który wróci do domu, pocałuje mnie w czoło, gdy będę i już spała i powie mi na ucho kocham cię. Tak bardzo tego potrzebowałam, chciałam być kochana, chciałam mieć pełną rodzinę.

Sebastian Smith, mój ojciec oparł się o biurko i łagodnym wzrokiem patrzył na nas. Nie wiedziałam, co myśleć o jego zachowaniu. Myślę, że dominował we mnie lęk, nie chciałam znowu być małą dziewczynką, która wierzy w cuda, w to że może być kochana przez ojca.

- Alice, zanim wszystko ci wyjaśnię, chciałbym przeprosić cię za te wszystkie zmarnowane lata.

Mężczyzna podszedł do mnie, ale ja zamiast wyjść mu naprzeciw, przysunęłam się do Jacoba, który czule mnie objął. Mimo wszystko nie czułam się bezpiecznie, to wszystko mnie przerażało.

- Pokochałem cię już w momencie, gdy twoja mama zrozumiała, że jest w ciąży. Bardzo się z tego cieszyłem, ale ona zaczęła na mnie krzyczeć, wytykała mi, że nic nie rozumiem i teraz wszystko się zmieni. Nie zrozum mnie źle, bardzo cię kochała i kocha, ale wiedziała, że będziesz musiała wychować się bez ojca – uśmiechnął się smutno i spojrzał mi w oczy. – Nie mogłem dać ci nazwiska, więc twoja matka pozwoliła mi wybrać imię, to dlatego nie masz zwyczajnego, elfiego imienia. Wybrałem akurat to imię, bo byłaś jak ta książkowa Alicja, niewinna i narażona na niebezpieczeństwa nieistniejące w moim świecie, takie zagrożenia, przed którymi nie mogłem cię ochronić.

- Jak mogła ci powiedzieć o naszym świecie?

Sebastian podszedł bliżej i kucnął przede mną, podwinął koszule, a moim oczom ukazała się długa blizna biegnąca od nadgarstka, aż do ramienia.

- Zrobiła to twoja matka.

Zaniemówiłam w przeciwieństwie do Jacoba, który od razu powiedział:

- A nie mówiłem, że kobiety z twojej rodziny są groźne i przerażające.

Sebastian zgromił go wzrokiem, a ja lekko się uśmiechnęłam. Jacob nie był typem wesołka, ale to było miłe, że próbował mnie rozśmieszyć.

- Musiała to zrobić – powiedział poważnie mój ojciec i spojrzał na mnie. – Wiesz co to jest?

- Blizna? – Odpowiadam z wahaniem, bo zaczynam się bać o jego zdrowie psychiczne.

- Nie – mówi i podnosi się gwałtownie z podłogi.

Sebastian chodzi nerwowo po pomieszczeniu, a ja razem z Jacobem, co chwilę wymieniamy zdezorientowane spojrzenia. Po dłuższej chwili mój ojciec się uspokaja i przystaje na środku gabinetu.

- Twoja matka tchnęła w to znamię magię, nie mogę nikomu powiedzieć o waszym świecie.

- Z nami rozmawiasz – stwierdza zaintrygowany Jacob.

- Wiecie o magii i najwyraźniej nie życzycie źle królowej.

- Nie znam tego zaklęcia – mówię po chwili zgodnie z prawdą.

Sebastian siada zrezygnowany na podłodze i opiera głowę na rękach, wygląda teraz jak nastolatek.

- Zacznijmy od początku – mówi, a ja wciągam powietrze. – Istnieje rasa o której istnieniu nie wiecie, nazywają się Invisibilia, są to czarownice będące potomkami białego kruka. Czerpią swoją moc z ducha, czyli tego co niematerialne. Od bardzo długiego czasu przewodzi im niejaka Elise, która jest odpowiedzialna za ochronę tego wcielenia białego kruka.

- To ja jestem jej strażniczką! – Krzyczę, a na twarzy mojego ojca pojawia się zdziwienie.

- Nie wiedziałem o tym, ale to wyjaśnia dlaczego potrzebujesz tych wszystkich wiadomości.

Wstał i podszedł do mnie, złapał mnie za ręce i patrząc głęboko w oczy powiedział powoli:

- Ich kryjówka znajduje się w świecie elfów, ale nie może się tam dostać żadna osoba bez pozwolenia. Takie bezpieczeństwo zapewniła im twoja prababka i musisz to uszanować, jednak w obecnej sytuacji musisz wiedzieć, że możesz się tam dostać bez zaproszenia, bo biały kruk będzie twoim kluczem.

- Dlaczego miałabym ściągnąć Anastazję do tych wariatów?

- To są środki ostrożności, możliwe, że tylko tam będzie bezpieczna.

- To wszystko? – Zapytałam mając nadzieję, że nie pojawią się nagle kolejne sekrety.

- Tak – patrzy na zegarek i uśmiecha się smutno. – Jest już późno, więc lepiej wróćcie już do domu.

- Pewnie wszyscy się o nas martwią – powiedziałam.

- Alice, chciałbym jeszcze ci powiedzieć, że bardzo za tobą tęskniłem i chciałbym żebyś mnie odwiedzała jak najczęściej. Kocham cię córeczko.

Ostatnie słowa złamały cały mur, który wokół siebie zbudowałam. Nie zastanawiając się długo, przytuliłam się do mężczyzny. Ukryłam twarz pod linią jego szczęki i wdychałam jego kojący zapach. Po tylu latach w końcu poczułam, że naprawdę mam ojca i nie chciałam tego stracić. Zaczęłam płakać, a on mocniej mnie do siebie przytulił. Miałam ojca z krwi i kości, to się wydawało naprawdę surrealistyczne.

W końcu się od niego oderwałam i spojrzałam uważnie na jego twarz, chciałam zapamiętać każdy szczegół i ewentualne podobieństwo do mnie. W tym czasie poczułam obcą rękę na moich plecach, odwróciłam głowę i zobaczyłam Jacoba, który kierował mnie do wyjścia. Otworzył drzwi, ale ja nie mogłam wyjść, bo właśnie coś zrozumiałam. Odwróciłam się i ponownie spojrzałam na tatę.

- Kiedy ci to wszystko opowiedziała? – Zapytałam, a on się uśmiechnął.

- Jeszcze przed tym jak się urodziłaś.

- Jakim cudem to wszystko wiedziała?

- Elise, mówiłem ci, że długo rządzi potomkami. Jest nie tylko silna, potrafi zobaczyć przyszłość. Może nie wszystko, ale to co jest ważne i dotyczy w jakimś stopniu białego kruka oraz jego potomków i osób mu bliskich, czyli w tym wypadku ciebie.

- Jak ta kobieta dotarła do mamy?

Sebastian stanął pod oknem i patrząc na panoramę miasta i odpowiedział:

- Nie mam pojęcia, ale twojej mamie się to nie podobało. Ciągle powtarzała, że jest królową i to ona ściąga do siebie ludzi. Nie lubi być wzywana, ale ty to pewnie rozumiesz.

Rzeczywiście rozumiałam reakcję mojej matki, od zawsze była przewrażliwiona na punkcie swojej pozycji. Nie jestem jednak taka jak ona, nie mam takiej obsesji i wcale nie chcę być królową, chcę żeby wszystko było inne, bez tych wszystkich zbędnych reguł.

A