Chapter 6

W środku nocy obudził mnie koszmar. Cała się trzęsąc usiadłam na brzegu łóżka i zakryłam twarz swoimi dłońmi. Ostatnio w moim życiu działo się zdecydowanie za dużo dziwactw. Odnalazłam ojca, dowiedziałam się o istnieniu potomków białego kruka i chyba najgorsze, wyjawiłam nieumyślnie swoją tożsamość łowcom czarownic. Twarz Patricka ciągle mnie prześladowała zarówno w snach jak i na jawie, nie mogłam pogodzić się z tym jaka byłam głupia, przenosząc się w miejsce osadzone tak blisko Salem.

Zeszłam nieco zamroczona do kuchni i usiadłam przy stole, naprzeciwko zawiniętej w kołdrę Anastazji.

- Coś się stało? - zapytałam pogrążonej w myślach przyjaciółki.

Dziewczyna poruszyła gwałtownie głową i spojrzała na mnie trochę bardziej przytomnie niż minutę wcześniej. Uśmiechnęła się smutno i odłożyła kubek na stół.

- Ostatnio jak używam podczas zajęć za dużo magii, to potem nie mogę zasnąć. Czuję się jak na dopingu, ale to nie jest przyjemne, popadam wtedy w strasznie melancholijny nastrój.

- Powinnaś o tym powiedzieć Jacobowi

- Och, a ty niby mówisz mu o wszystkim?! - odpowiedziała poruszona i nagle bardzo ożywiona.

- Nie jestem tobą.

- To okrutne.

- Ale prawdziwe, każda z nas nosi swoje brzemię i musimy to zaakceptować.

Annie zrobiła zawziętą minę i zmrużyła oczy, tak jakby miała mnie przejrzeć na wylot.

- Nie wierzę w to co mówisz, bo skoro to prawda, to dlaczego ciągle walczysz z tym kim jesteś w królestwie? Alice, kiedyś zostaniesz królową. Dlaczego ciągle udajesz, że to się nie stanie?

Podciągnęłam nogi na krzesło, objęłam je rękami i podparłam o nie głowę. Anastazja miała sporo racji w tym co mówiła, chciałam udawać, że to się nigdy nie stanie. Czasami naprawdę żałowałam, że nie zostałam wykluczona z dziedziczenia tronu tak jak siostra mojej matki. Oczywiście, ona mając do dyspozycji ogromną moc, nie mogła tak po prostu zapomnieć o królestwie, jej obowiązkiem była ochrona królowej.

- Wczoraj poznałam swojego ojca – powiedziałam, a Anastazja gwałtownie wciągnęła powietrze.

- Jaki jest? - zapytała łagodnie po chwili nieznośnej ciszy.

- Wydaje mi się, że mogę być z charakteru bardziej podobna do niego niż do matki.

- To dobrze, jak doszło do waszego spotkania?

- Moja matka zaaranżowała tą całą szopkę przy pomocy Jacoba, ale o dziwo to nie był jej pomysł.

Annie zmarszczyła czoło najwyraźniej gubiąc się w moich wyjaśnieniach.

- Istnieją ludzie, którzy są twoimi potomkami. Rządzi nimi niejaka Elise, która wymyśliła sobie, że wykorzysta mojego ojca do przekazania mi informacji o ich sekcie. Chcą żebyśmy się ukryły w murach ich zakonu, gdy nadejdzie taka potrzeba.

Anastazja otworzyła szeroko oczy, a z jej twarzy odpłynęły wszystkie barwy.

- Elise nie powinna istnieć.

- O czym ty mówisz?

- W jednym z poprzednich żyć, rozmawiałam z nią o moim aktualnym wcieleniu. Nie darzyłam jej zaufaniem, ale nie miałam wyjścia i oddałam w jej ręce pewien kamień, który za sprawą mojej matki znowu mam w posiadaniu. Wymówiłam specjalne zaklęcie i to ono pomaga mi zamaskować swoją moc, to nie jest zwykły fart, że nas już nie atakują. Oni naprawdę myślą, że straciłam swoją moc. A wracając do Elise, to nie można żyć aż tak długo…

- Od kiedy o tym wiesz?

- Trochę czasu już minęło - odparła wymijająco.

- Coś ty sobie myślała? Jestem twoją strażniczką, masz mi mówić wszystko. Rozumiesz? Jeżeli nie będziesz tego robiła, to podzielisz los Loretty.

- Co to za krzyki i czemu porównujesz Anastazję do mojej siostry?

Odwróciłam się i zobaczyłam Marcusa stojącego w progu. Pomimo późnej godziny nie był zaspany, tylko czujny, chociaż prawdopodobnie wstał parę minut temu.

- Niech sama ci powie, co przed nami ukrywała - warknęłam i wyszłam z pomieszczenia, nie zwracając uwagi na nawoływania przyjaciółki.

Wściekła wróciłam do pokoju i chcąc zająć myśli czymś innym niż irracjonalne zachowanie Anastazji, włączyłam komputer. Nie wchodziłam na pocztę od czasu ucieczki od Patricka, wiec podejrzewałam, że pisał do mnie w tym czasie. Jak się okazało, nie myliłam się.

"Alice, pozwól mi  wszystko wyjaśnić."

"Proszę, odezwij się do mnie."

"Naprawdę, mogę ci wszystko wytłumaczyć, ale tylko w cztery oczy. Tutaj wolałbym tego nie robić."

"Nie odpisujesz, trudno. Jeszcze nie wiem jak to zrobię, ale znajdę Cię."

I najnowsza wiadomość, sprzed kilku sekund:

"Jesteś dostępna, proszę, porozmawiajmy."

Moje palce zawisły nad klawiaturą, nie wiedziałam co zrobić. Nie znaliśmy się długo, jednak dotkliwie odczuwałam brak kontaktu z nim, niestety byłam też świadoma, że rozmowa z nim byłaby formą zdrady wobec siebie i przyjaciół, których chciałam chronić za wszelką cenę.

Zamknęłam laptopa i zapatrzyłam się w niebo za oknem. Gwiazdy odznaczały się na granatowym tle, jak zwykle były tam i towarzyszyły naszemu satelicie. To jest trochę podobne do mojej relacji z przyjaciółmi. Wszyscy zawsze jesteśmy przy Anastazji, ale gdzieś niedaleko są też inne gwiazdy, niekoniecznie pozytywnie nastawione do naszego księżyca.

Rano nie było nikogo w domu oprócz Marcusa, który w ciszy pił kawę i czytał gazetę. Niechętnie usiadłam naprzeciwko i cierpliwie poczekałam aż skończy czytać i skieruje swoją uwagę na mnie.

- Gdzie są wszyscy?

- Anastazja zapragnęła rodzinnych spotkań.

- Chyba nie spotkała się znowu z Calineczką?!

Marcus skrzywił się lekko, pokazując, że też nie przepada za domniemaną siostrą Anastazji.

- Nie, chodzi o matkę Anastazji i jej siostrę, czyli matkę Jacoba.

- Po co zrobili to nagłe spotkanie?

- Nie wiem, ale potem mamy po nich pojechać.

- Nic z tego nie rozumiem.

- Ja też, najwidoczniej mają jakieś rodzinne sekreciki o których nam nie mówią. Próbujmy myśleć pozytywnie, może tylko knują przeciwko Elizabeth.

- Tylko?

- Dobrze - odłożył gazetę na bok i spojrzał na mnie poważnie. - Nie podoba mi się to tak samo jak tobie, ale jest tam z Jacobem i w razie czego wezwie ciebie, wiec nie powinniśmy chyba aż tak się tym przejmować. Nie możemy jej wszystkiego zakazać, bo prędzej czy później zacznie się stąd wymykać.

- Przepraszam - powiedziałam, a chłopak uniósł lekko brew.

- Za co?

- Byłam koszmarną strażniczką, nie dostrzegłam, że Loretta zaczęła zagrażać samej sobie. Nie chcę znowu popełnić tych samych błędów.

- To nie twoja wina - zamyślił się. - Właściwie, to nikt z nas nie zauważył, co ona kombinowała. Chciała naprawić wszystko sama, może gdybym nie użalał się tak nad sobą, to nie przestałaby zwierzać mi się ze swoich poczynań.

- Nie mów tak, to nie twoja wina.

- I tak sobie tego nie wybaczę, czuję się tak, jakbym stracił cześć siebie. Naprawdę bardzo ją kochałem.

- Wiesz co jest najdziwniejsze w tym wszystkim?

- Co takiego?

- Nie wyczułam, że stało się z nią coś złego, czasami nawet wydawało mi się, że ona gdzieś tam jest, tylko z jakiegoś powodu nie mogę do niej dotrzeć.

- Nigdy mi tego nie mówiłaś.

- Nie chciałam dawać ci fałszywej nadziei.

- A co jeśli ta nadzieja nie byłaby fałszywa? Moja strażniczka po tej całej akcji z porwaniem, mówiła że nie wiedziała o tym, że stało się coś ze mną, czuła tylko, że gdzieś tam jestem. Nie słyszała mojego wezwania.

Zastanowiłam się przez chwilę nad taką możliwością, a w moim sercu ożyła znowu nadzieja, może Loretta jednak żyła.

- Właściwie, to my nie widzieliśmy jej ciała. Ktoś mógł na jej miejsce dać podobną dziewczynę, której Jacob nie rozróżnił, wiesz jaki on jest mało spostrzegawczy.

- On jej przecież nie widział.

- Co?

- Rozmawiałem z nim o tym i okazało się, że nie chcieli go do niej wpuścić, wszystko załatwiła – przeklął siarczyście – O matko, jak mogłem być taki głupi?!

- O czym ty mówisz?

- Jedyną osobą, która naprawdę widziała domniemane ciało mojej siostry, była Elizabeth.

Poczułam jak moje ciało nagle traci swoje siły, jeżeli to do czego przed chwilą doszliśmy z Marcusem, było prawdą, to oznaczało, że Loretta może być gdzieś tam uwięziona. Tylko po co jest ona potrzebna Elizabeth?

Zamknęłam oczy i włączyłam zmysły strażniczki. Bardzo dobrze wyczuwałam Anastazję i zniecierpliwienie, jakie z niej emanowało, jednak nie wyczuwałam niczego konkretnego związanego z Lorettą. Równie dobrze mogłoby jej nie być. Potrzebowałam czegoś więcej, złapałam na oślep rękę Marcusa i zwielokrotniłam zasięg mojej mocy. Marcus był bratem bliźniakiem Loretty, wiec był z nią połączony.

Zobaczyłam na czarnym tle fioletowy blask, który boleśnie uderzył w moje trzecie oko, zmysł, który pomagał mi w widzeniu pozazmysłowym. Spadłam z krzesła i po chwili poczułam jak Marcus podnosi mnie z podłogi. Czułam się wypluta z sił, ale jednego byłam pewna. Ktoś blokował moją moc, a ja nie miałam pomysłu jak złamać tę blokadę nie wykorzystując do tego Anastazji, która jak przypuszczam, mogłaby mi pomóc i zniszczyć tę barierę. Niestety, ale nie mogę jej poprosić o pomoc, jeszcze nie teraz, musi dokończyć swoje szkolenie.

A