Chapter 12

9 czerwca

Ostatnie dni nie należały do moich ulubionych, Jacoba wcięło, a Patrick łaził za mną jak piesek i na dodatek, Anastazja wzięła mnie, jako eskortę na spotkanie z Calineczką. Myślałam, że i dzisiaj spędzę dzień nie tak jakbym chciała, ale nie mogłam się bardziej mylić.

Obudził mnie zapach kawy, otworzyłam oczy i zobaczyłam stojącego nade mną Jacoba z kubkiem w dłoni.

– Dzień dobry, śpiochu – nachylił się i pocałował mnie w policzek. – Wszystkiego najlepszego solenizantko.

– Jej! – zapiszczałam i wyskoczyłam z łóżka. – Dzisiaj są moje urodziny!

– Tak słońce i powiem więcej, masz zaplanowany cały dzień.

– To dlatego ostatnio ciągle byłeś poza domem, knułeś coś za moimi plecami!

Podniósł ręce do góry i uśmiechnął się.

– Przyznaję się do winy, a teraz byłbym wdzięczny, gdybyś raczyła się ubrać i zejść na śniadanie. 

– Dobrze, a teraz wypad z mojego pokoju, Jacob.

Ubrałam nową sukienkę i zadowolona zeszłam na dół, już od progu doskoczyła do mnie Anastazja, która prawie mnie zadusiła składając życzenia. Następnymi w kolejce, byli Marcus, który nie wiedział jak się zachować i zamiast zwyczajnie mnie przytulić, zmierzwił mi włosy jak małej dziewczynce. Zaskoczył mnie Arthur, który wręczył mi bukiet herbacianych róż i pocałował mnie w policzek. To było naprawdę urocze, zważając na to jak krótko się znamy.

Rozejrzałam się zdziwiona po kuchni. Nie było tutaj Patricka, co było trochę dziwne. Cóż, to jest tak bardzo przykre, że zaraz zacznę skakać z radości… Chwila. No tak, ze smutku, ale ze mnie gapa.

Przy stole czekała na mnie uczta, cudowna earl grey, croissanty i wielki talerz z różnymi owocami. Od razu sięgnęłam po kostkę pokrojonego mango i zachwyciłam się jego słodkim smakiem.

– Widzę, że Jacob trafił w dziesiątkę ze śniadaniem – odezwała się Anastazja siedząca naprzeciwko mnie. 

Spojrzałam na nią niepewnie, znowu miała ten swój uśmiech mówiący: „mnie nie oszukacie, bo wiem wszystko”. Kochana przyjaciółka, którą czasami mam ochotę zakneblować.

– I jak tam ci smakuje… – Jacob zatrzymał się przed stołem i uważnie spojrzał na moje ubranie.

– Mowy nie ma, żebyś wyszła z domu w tych ciuchach.

– A co, bawisz się w znawcę mody? – odparłam zirytowana.

– Nie, ale w przeciwieństwie do ciebie, wiem gdzie spędzimy najbliższe parę godzin i lepiej żebyś ubrała coś wygodnego. I tak dla jasności, mają to być spodnie, bluzka z krótkim rękawem i bluza z kapturem.

– Czyli idziemy napaść na bank? W takim razie dopisz do swojej listy jeszcze kominiarkę.

– Nie muszę – posłał mi szelmowskie spojrzenie i powiedział: – Wziąłem już dla nas czarne okulary.

– Ojej. Z okazji moich urodzin, postanowiłeś być zabawny? Mam nadzieję, że poczucie humoru nie zrobi trwałych uszczerbków na twoim zdrowiu.

– Nic mi się nie stanie, przeczytam przed snem podręcznik od chemii i znowu będę tym samym nudziarzem, co zawsze.

– Kamień spadł mi z serca, nie wybaczyłabym sobie, gdybyś z mojej winy pozostał zabawnym i sarkastycznym człowiekiem.

– I przystojnym – dodał zadowolony z siebie. – Dzisiejszy strój wybrała mi Anastazja.

– Wybrała, to za mało powiedziane. Zaciągnęłam cię do sklepu, przez cały dzień słuchałam twoich jęków, a gdy już wybraliśmy idealne zestawy ubrań, poszliśmy do fryzjera od którego chciałeś uciec. Fryzjerki powiedziały, że pierwszy raz widziały jak dorosły mężczyzna chce uciec z fotela po słowach „stylowy kolor”.

– Nie chciałem, żeby mnie farbowały!

– Rozumiem, ale one wtedy mówiły do mnie, o MOICH włosach.

Zaśmiałam się, zapowiadał się cudowny dzień.

Właśnie kończyłam jeść, gdy do kuchni wparował niezgrabnie Patrick, miał on niezapiętą koszulę i nieobecny wzrok.

– Nie wstała, powiedzcie, że jeszcze nie wstała, bo ten cholerny budzik nie zadzwonił i nie wstałem o odpowiedniej godzinie.

– Nie zadzwonił? – powiedział z udawanym zdziwieniem Jacob. – A to pech!

– Ty – Patrick pokazał palcem na Jacoba i zbliżył się do niego, ignorując wszystkich w pomieszczeniu, w tym mnie.

– Ja? – zapytał głupio Jacob.

– To twoja wina!

– Nie zrobiłem tego, gdybym to zrobił, wiedziałbym, że w twoim pokoju przydałoby się czasami otworzyć okna, bo śmierdzi tam jakby coś zdechło. Ooops. Chyba jednak tam byłem.

Wszyscy zaśmialiśmy się, tylko Patrickowi nie było do śmiechu.

– Zemszczę się – zapewnił i opadł na krzesło. – Czy ktoś mógłby mi podać kawę? Muszę się dobudzić zanim wstanie Alice, przydałby mi się też prysznic, nie chcę jej wystraszyć.

Niewiarygodne, że mnie nie zauważył. Siedzieliśmy przy tym samym stole! O ta-a-ak, Patrick był dzisiaj bardzo zabawny.

– Dlaczego się ze mnie śmiejecie?!

Patrick rozejrzał się uważnie po pomieszczeniu, aż dotarł do mnie, zakrywającej usta w nieudolnej próbie powstrzymania śmiechu, Alice.

– A-aa-lice.

– Tak?

– Wszystkiego najlepszego?

– Dziękuję.

Godzinę później siedziałam już w samochodzie, który jak się okazało był nowym zakupem Jacoba. Ten samochód, mieszczący osiem osób nie dorównywał mojemu smoczusiowi. Ba, nawet nie mógł się równać z moim poprzednim samochodem, który był stary, ale wspaniały. Niestety Marcus zabrał mi kluczyki, gdy pewnego dnia był świadkiem paru niegroźnych iskierek. No dobrze, mój samochodzik zaczął się palić, ale i tak był wspaniały.

Wracając do samochodu Jacoba, kupił go po to, żebyśmy mogli wszyscy razem przemieszczać się bez problemu, co jest głupie, bo przecież w garażu stoi parę samochodów i bez problemu możemy gdzieś jechać paroma autami.

Samochód ku mojemu zadowoleniu prowadził Marcus, który w przeciwieństwie do właściciela samochodu jechał normalną prędkością. Naprawdę, Jacob ma coś z żółwia.

– Gdzie jedziemy? – zapytałam po raz setny.

– Zaraz się przekonasz, jesteśmy już prawie na miejscu.

Rozejrzałam się dookoła i westchnęłam zrezygnowana.

– Dlaczego wywieźliście mnie do lasu?

– Zaraz się przekonasz – odpowiedział cierpliwie Jacob.

– Ale nie zawiążecie mi oczu, prawda?

– Myślałem o tym, ale Anastazja powiedziała mi, że to lekka przesada.

– Zmieniłam zdanie, twój nowy charakterek zaczyna mnie irytować.

Miejsce, do którego mnie zawlekli okazało się lasem, nie przewidziałam tylko jednego, były tutaj różne jeziorka w kolorach zieleni, lazuru, żółci – to było naprawdę piękne. Jak powiedział mi Jacob, jeziorka zawdzięczają swoją barwę niemieckim kopalniom. Więcej nie pamiętam z jego przydługich opowieści.

– Alice?

Szłam teraz obok Jacoba, który patrzył na mnie pytająco. Reszta grupy oddaliła się, więc nie mogłam udać, że go nie usłyszałam, bo właśnie inny członek naszej paczki czegoś ode mnie chciał.

– Słucham.

Stanął i chwycił mnie za rękę, podniosłam głowę do góry i spojrzałam na niego pytająco.

– Przeniosłaś się do tamtego domu żeby wystraszyć Patricka, czy po prostu chciałaś przejrzeć moje rzeczy?

Dotknęłam wisiorka ukrytego pod bluzką i zaskoczona, powiedziałam:

– Zauważyłeś.

– To nie było trudne, trzymałaś go podczas snu. Dziwne, że nie masz po tym żadnych śladów, następnym razem radzę zdjąć biżuterię przed snem.

– I znowu wrócił nudny Jacob.

– Dzień się jeszcze nie skończył – powiedział zaczepnie i wyrwał przed siebie, przez co musiałam go gonić.

Około godziny osiemnastej wróciliśmy do Wrocławia, a dokładniej do rezydencji, która była wystarczająco oddalona od społeczeństwa, żebym miała wątpliwości, co do jej położenia. Budynek należący do znajomych byłej szefowej Anastazji i jednocześnie naszej magicznej przyjaciółki, Adrianny nie leżał we Wrocławiu, tylko na jakimś zadupiu pod nim. Naprawdę, tutaj nie ma żywej duszy oprócz nas i służby.

Całą drogę spędziłam śpiąc na ramieniu Jacoba, więc zaspana nie od razu zrozumiałam, że z samochodu wysiadła tylko nasza dwójka. Zrozumiałam, co się stało, dopiero, gdy Marcus ruszył z piskiem opon przed siebie, zostawiając nas przed bramą rezydencji.

– Co się dzieje? – zapytałam Jacoba, ale nic mi nie odpowiedział.

Nie ukrywam, miałam złe przeczucia. Prowadził mnie za rękę przez ciemne ścieżki, a ja żałowałam, że jednak nie widzę w ciemnościach.

Szliśmy w stronę zachodniej części posesji. W momencie, gdy zobaczyłam zaczynającą się ścieżkę ze świec i kolorowych lampionów zawieszonych na drzewach, stanęłam jak wryta. Czyżby Jacob przygotował dla nas ROMANTYCZNĄ kolację?

Odwracam się w jego stronę i czuję jak moje ciało wypełnia swoiste podniecenie. Nie mogę uwierzyć w to, że naprawdę się mną zainteresował. To wydaje się tak nierealne, że mam ochotę się rozpłakać.

– Nie przedłużajmy tego – mówi niskim głosem. – Chyba nie chcemy, żeby na nas czekał, prawda?

– Co? O kim ty mówisz?!

Czułam się jak dziecko. Małe dziecko, prowadzone w las przez prawdopodobnie chorego psychicznie mężczyznę.

– Ale wiesz, że jak zaginę, to Anastazja ci tego nie daruje?

– Jest moją kuzynką, więc mi wybaczy. Bardziej bałbym się Marcusa…

Ścieżka się skończyła i stanęliśmy przy altanie, której nigdy wcześniej nie widziałam. Obok nakrytego stołu, stał odwrócony tyłem mężczyzna. Chyba wiedziałam kim jest jeszcze zanim odwrócił się i spojrzał na mnie radosny. Puściłam rękę Jacoba i co sił w nogach popędziłam przed siebie i zawisłam na szyi taty.

– Tato, przyjechałeś – szepnęłam.

– Podziękuj za to Jacobowi, zrobił kawał dobrej roboty, żeby mnie tutaj ściągnąć bez wiedzy niepowołanych osób.

Odwróciłam się i skinęłam w stronę chłopaka, mówiąc:

– Dziękuję.

– Baw się dobrze – odpowiedział i odszedł w stronę domu.

Spędziłam z tatą naprawdę miły wieczór, rozmawialiśmy o wszystkim, nadrabiając stracone lata. Dostałam nawet prezent, jakimi były akcje jakiejś firmy, która „jest skazana na sukces”. Tak to jest, jak ma się za ojca biznesmena.

Około drugiej nad ranem musieliśmy się rozejść, więc czując niedosyt po spotkaniu, poszłam do swojego pokoju. Otworzyłam drzwi i nie zapalając światła, położyłam się na łóżku. Pokój rozświetlał blask księżyca, który był dzisiaj w ostatniej kwarcie.

10 czerwca, dwie godziny temu skończył się dzień moich urodzin. Dlaczego to zawsze tak szybko mija?

Wzięłam komórkę i napisałam do Jacoba: Dziękuję za sprowadzenie mojego taty.

Jacob: Nie dziękuj, zrobiłem to z przyjemnością, a teraz rozpakuj prezent.

Alice: Jaki prezent?

Jacob: Jest na szafce nocnej.

Podniosłam się i oparłam na łokciach, spojrzałam uważnie w wyznaczone przez przyjaciela miejsce. Leżało tam, oprawione w nową ramę zdjęcie, które przedstawiało mnie, Lorettę, Jacoba i Marcusa, gdy byliśmy dziećmi. Komórka znowu odezwała się piskliwym głosikiem, a na wyświetlaczu pojawiła się krótka wiadomość: Nie tylko ty potrafisz odnajdywać stare rzeczy.

Jacob – myślę. – Kiedyś przyznam się, że cię kocham.

A

_____

Myślałam, że wcześniej dodam rozdział, ale nie miałam kiedy go poprawić i tak to zeszło, mam nadzieję, że moja urodzinowa niespodzianka, wam się spodobała. Uwielbiam swoje urodziny hehe ^^