Chapter 15

– Co ja tutaj robię? – zastanowiłam się przez chwilę.
Jacob zaplótł ręce i oparł się o framugę drzwi z wyzywającym uśmiechem na ustach.
– No. Ja. Ten...
– Pozwól, że ci pomogę. Grzebałaś w moich rzeczach.
– Co, ja? Nie-e-e. Skąd ci takie głupoty przychodzą do głowy?! – powiedziałam zataczając rękoma nieokreślone kształty.
– Alice, ile mamy lat?
– Nie grzebałam w twoich rzeczach!
Podszedł bliżej i nachylił się nade mną, mówiąc:
– To co tutaj robiłaś?
– Nie wiem, dlaczego się mnie czepiasz?!
– Bo jesteś w moim pokoju – odparł rozbawiony.
– Mam ciebie dosyć, wiesz?
– I właśnie dlatego przychodzisz do mojego pokoju, bo nie chcesz mnie spotkać?
– Och. Zamknij się – powiedziałam i wyszłam na korytarz, na którym wpadłam na Marcusa.
Mięśnie, to jednak szkodliwy dodatek, bo po odbiciu się od nich, wszystko cię boli.
– Miało cię tutaj nie być – powiedziałam z wyrzutem do chłopaka.
Cieszyłam się, że wrócił i mam wolne, ale w takim razie gdzie był i dlaczego zostawił to wszystko na mojej głowie?!
Marcus spojrzał uważnie na mnie, a potem przyjrzał się Jacobowi, po czym ze zmęczeniem powiedział:
– Och. Przepraszam, nie wiedziałem, że przeszkodzę wam w schadzkach.
Na język cisnął mi się kąśliwy komentarz, jednak coś było nie tak. Wyglądał jak siedem nieszczęść, nie żebym ostatnio wyglądała lepiej, ale w jego wypadku to było zaskakujące. Złapałam go za rękę i pomimo stawianego oporu, zaciągnęłam go do pokoju Jacoba i popchnęłam go na łóżko.
– Jake, zamknij drzwi.
– Nie chcę trójkąta, Anastazja nie będzie z tego zadowolona – powiedział z rezerwą Jacob.
– Zamknij te cholerne drzwi – warknęłam na skutek czego po chwili usłyszałam trzaśnięcie drzwi.
– Alice, puść mnie, chcę pójść spać – powiedział słabo Marcus.
– Nie ma mowy, powiesz mi tu i teraz, w czym tkwi problem.
Marcus niepewnie spojrzał na Jacoba. Ufał mu, jednak wiedziałam, że wciąż nie powiedział mu o naszym odkryciu, więc musiało o to chodzić.
– Dobrze, wprowadzę Jacoba w sytuację – powiedziałam wciąż patrząc na Marcusa. – Podejrzewamy, że Loretta żyje, gotowe. Kolejna sprawa, o której nikt nie wie, to fakt, że Arthur też to wyczuł i chce z nami współpracować.
– Jak? – momentalnie ożywił się Marcus.
– Nie mam pojęcia, twierdzi, że powinni być razem. Kolejny zakochany kundel pod moim dachem.
Usiadłam na łóżku obok Marcusa i ukryłam ręce w dłoniach. Znowu poczułam to nieprzyjemne uczucie, które pojawiało się, gdy myślałam o Lori. Minęło tak dużo czasu, jeżeli mamy rację, to jak bardzo to wszystko ją zmieniło. Jestem złą strażniczką, powinnam była wiedzieć...
Marcus przytulił mnie, a po moich policzkach pociekły łzy, to właśnie wtedy Jacob chrząknął, zwracając na siebie naszą uwagę.
– Dlaczego mi nie powiedzieliście?
– Ostatnio dużo się działo – odpowiedziałam.
– To Loretta, powinniście mi powiedzieć, też się z nią wychowałem!
– Wiem – powiedziałam ze skruchą.
– Jest coś jeszcze – powiedział Marcus po dłuższej chwili ciszy.
– Nie – powiedziałam, czując, że nie chcę tego usłyszeć.
– Od paru dni próbowałem się dostać do kryjówek Elizabeth, ale jeszcze nie zdołałem ich wszystkich zlokalizować.
– Nie ma jej tam – powiedziałam.
Podsunęłam do góry sukienkę. Wysoko na udzie miałam zapięty czarny pasek z małym schowkiem, z którego wyjęłam notes, który znalazłam na strychu w Londynie podczas wyprawy z Patrickiem.
– To nie jest zwykły notes – mówię – należał on do Loretty. Miałam taki identyczny. Nie wiem jak wam to wytłumaczyć, ale w dzieciństwie razem z Lorettą chroniłyśmy swoje rzeczy, zabezpieczając je naszą połączoną magią. Te notesy też miały taką moc, mogłyśmy tutaj przekierować swoje myśli. Odzyskałam go dopiero podczas pierwszej lekcji z Patrickiem.
– Zabrałaś go wtedy do domu Elizabeth – powiedział Jacob.
– Tak, długo wstrzymywałam się przed zajrzeniem do niego, ale nie mogąc namierzyć Marcusa w końcu zrobiłam to sama.
Westchnęłam, mój oddech był urywany, a ręce trzęsły mi się tak jak nigdy dotąd.
– Co tam znalazłaś? – zapytał łagodnie Marcus.
– Jest tam tylko jedno słowo. Mogła przesłać nam wszystko, każdą myśl, a pojawiło się tam tylko nic nieznaczące słowo: Elise.
– Widocznie dla niej miało jakieś znaczenie, musiała wierzyć, że dowiesz się, kim ona jest.
– Ona?
– No tak, przecież to imię żeńskie.
– Marcus, to może znaczyć wszystko, równie dobrze może to być skrót.
– Zacznijmy od założenia, że jest to imię.
– Radziłbym też powiedzieć o wszystkim Anastazji – odezwał się Jacob, czym nas zaskoczył.
– Nie będziesz jej w to mieszał – powiedziałam.
– Alice, ona może coś wiedzieć, nie zapominaj, że coraz więcej wspomnień do niej wraca.
– Tylko, że jej wspomnienia nie obejmują współczesnych złoczyńców.
– Dobrze, ale nie zaprzeczysz, że jej moc może się przydać.
– Nie – wstałam i poszłam do wyjścia, pospieszne mówiąc: – Zrobicie, co będziecie chcieli, ale ja się na to nie zgadzam.
Zerwałam się z łóżka i szybko wybiegłam z pokoju, zamykając za sobą z hukiem drzwi. Westchnęłam pozbywając się odrobiny nagromadzonej irytacji. Z każdym kolejnym dniem ten dom coraz bardziej przypominał dom wariatów.
Moje rozmyślanie przerwało ciche chrząknięcie. Uniosłam głowę do góry i zobaczyłam uśmiechającego się blondyna.
– Co ty tutaj robisz? – zapytałam szeptem.
– Wiem, co może wam pomóc.
– Podsłuchiwałeś – powiedziałam twardo.
Zaplotłam ręce na piersi i zmierzyłam go wściekłym spojrzeniem, z którego nic sobie nie robił.
– Nie znam tej dziewczyny i szczerze mówiąc jej los jest mi obojętny, ale mogę ci pomóc. A przynajmniej wiem, co może być twoim pierwszym krokiem w poszukiwaniach prawdy.
– Słowo daję, Patrick, nadejdzie kiedyś piękny dzień, w którym cię uduszę.
– Obiecanki możesz mi poskładać później, a teraz musimy porozmawiać w bezpiecznym miejscu.
Patrick chwycił mnie za rękę i mocno pociągnął. Moje ciało mimowolnie się mu poddało i po chwili wściekła wlekłam się za nim po korytarzu.
– Co ty robisz?!
– Prowadzę nas w bezpieczne miejsce.
Moja irytacja sięgnęła zenitu. Co on sobie wyobrażał?! Szarpnęłam za jego rękę i zatrzymaliśmy się w oszklonej części korytarza z widokiem wychodzącym na zielone polany przed domem.
– Gdzie mnie prowadzisz? – powiedziałam, skupiając się na liczeniu oddechów zamiast na wymyślaniu form tortur, które mogłabym przetestować na Patricku.
– Ach… Do biblioteki, tylko tam nikt nas nie podsłucha.
– W tym domu tylko ty szpiegujesz innych mieszkańców.
Patrick spojrzał na mnie przewracając oczami, a ja zdałam sobie sprawę z czegoś ważnego.
– Mamy tu bibliotekę? – wyszeptałam, jakby ta informacja mogła przyczynić się do zagłady ludzkości.
W odpowiedzi chłopak się zaśmiał i pociągnął mnie w głąb korytarza.
– Właśnie dlatego nikt nam nie przeszkodzi, wy wiecie tylko gdzie znajduje się sala treningowa, kuchnia i wasze sypialnie.
– Po co mamy zaglądać za każde drzwi w tym olbrzymim domu?
– Choćby po to, żeby nikt cię nie zaskoczył.
Po chwili ciszy podniosłam na niego wzrok i przyjrzałam mu się. Stał naprzeciwko mnie i zamyślony drapał swój kark. Przygryzłam lekko swoją wargę i westchnęłam przeciągle. Wiedziałam, że muszę skapitulować i ani trochę mi się to nie podobało, nienawidziłam momentów, gdy musiałam przyznać, że ten oto waszmość jest górą. Gdyby nie wizja odnalezienia Lori, tupnęłabym nogą i poszła sobie w swoją stronę.
– To co takiego chciałeś mi powiedzieć?
– Mówiłem już, nie tutaj. Opowiem ci to wszystko jak w końcu dojdziemy do biblioteki.
– Mam nadzieję, że ona istnieje, a nie jest tylko wytworem twojego chorego umysłu.
– Bardzo śmieszne...

A

Myślałam, że w wakacje nadrobię parę rozdziałów, ale jakoś nie mogę się za to zabrać :)

W najbliższym czasie oprócz powrotu (na stałe) do opowiadania "Zakochany anioł" mam w planach w końcu napisać "Rozdzielonych" (historia bliźniąt rozdzielonych po porodzie) oraz poprawić "Niezłomną". Zobaczymy, czy to wypali.

Pozdrawiam was serdecznie ♥